همان طور که در قسمت اول ادبیات هند برای علاقمندان و دوستانی که در تور هند ثبت نام کرده اند به بررسی آن پرداختیم در قسمت دوم آن به ادامه آن می پردازیم
زبان فارسی، زبان رایج در دربار و فرامین اجرایی و همچنین رسانه ای ارتباطی برای انتقال فرهنگ، بین دو کشور هند و ایران [ تور هند ] در دوران حکومت حاکمان مسلمان به شمار می رفت. بنابراین در این دوران، شرح وقایع تاریخی، اسناد حکومتی، فرامین دولتی، کتیبه ها و سکه ها همه به زبان فارسی نوشته شده اند. در دوره ی صفوی، تعداد زیادی از شاعران ایرانی به دلایل مختلف به هند ( تور هند ) مهاجرت و مسافرت کردند. مردم هند ، به خصوص آنان که با ایرانیان اشتراکات مذهبی و زبانی داشتند، برای شاعران ایرانی ارزش و احترام خاصی قائل بودند. همچنین کتاب ها و ادبیات فارسی و عربی که مسلمانان، هم زمان با پادشاهی اکبر شاه با خود به هند آورده بودند، منبع خوبی برای هندی ها گردید و همین مسئله باعث شد شاعران و ادیبان هندی از کلمات و واژه های فارسی در اشعار و آثار خود استفاده کنند. تور هند ؛
مانولارلانکیرن نخستین شاعر هندوی دربار اکبر شاه بود که به خوبی، به زبان فارسی شعر می سرود. صائب تبریزی – شاعر بزرگ ایران – نیز تعدادی از غزل های ارزشمند تاسانی را همراه با غزل های خود ثبت کرده بود. شعر تاسانی، مملو از افکار و تصورات عمیق عرفانی است. * تور هند *
از دیگر شاعران دربار اکبر شاه می توان به بهوپت رای بیراجی و امیر بیگ اشاره کرد که به زبان فارسی شعر می سرودند. با گذشت زمان هندی های (تور هند ) بیشتری به مطالعه ی زبان فارسی پرداختند و آثاری نیز به همین زبان از خود به جای گذاشتند؛ مانند: چندر بهان برهمن با اثر معروف خود به نام چارچمن، میرزا عبدل القادر بیدل، امیرخسرو دهلوی، فیضی کاشانی، ذوقی رام حسرت منشی هار کوپای تافته، منشی رام داس محیط، آندرام مخلص، سیالکوتی مل وارسته، وندانگرایا و … با ورود اروپائیان به هند (” تور هند “)، به خصوص در دوران استعمار انگلیس به مرور از نفوذ و عمومیت زبان فارسی در هند ( “. تور هند .” ) کاسته شد؛ به طوری که هم اکنون تعداد بسیار محدودی از مردم هند ، با زبان فارسی آشنا هستند.
برای ادامه ی مطلب اینجا را کلیک کنید ==> ادبیات هند قسمت اول