مرکز تخصصی سفر به هند ( تور هند ) به پشتوانه بیش از دو دهه تجربه مدیران خود در حوزه گردشگری ( علی الخصوص تور هند ) و با در اختیار داشتن کاملترین بانک اطلاعاتی درباره کشور هند و همچنین در زمینه برگزاری تور هند شرایطی را برای عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند به وجود آورده تا این عزیزان و علاقمندان در طی تور هند با آرامش خیال و رضایت خاطر کامل سفری به یادماندنی را تجربه کنند. بنابراین در این قسمت برای آشنایی بیشتر دوستان و عزیزانی که درتور هند ثبت نام کرده اند به بررسی آیین بودا در کشور هند می پردازیم.
این آیین را سیدهارتاگوتاما ( ۵۶۳-۴۸۳ ق.م) به وجود آورد و شامل تجربه ی شخصی او در مورد حیات و شناخت راه نجات از آن بود. چون نام خانواده سیدهارتا، شاکیا بود، او را سیدهارتاشاکیامونی یعنی حکیم و دانای خاندان شاکیا خواندند و پس از آن که مراحلی را طی کرد و به ارشاد و هدایت خلق پرداخت، او را بودا یعنی منور و درخشان لقب دادند. در ایین بودا، از روح، خدا یا خدایان و آغاز و انجام جهان، کمترین بحثی به میان نمی آید. وقتی پیروان بودا از او درباره ماوراء الطبیعه می پرسند، میگوید: آنچه را من کشف نکرده ام بگدار همچنان کشف نشده بماند و یا وقتی درباره ابدیت عالم می پرسند، پاسخ می گوید: بحث در ابدیت عالم و پایان آن برای ما سودی ندارد و من به این دنیا نیامده ام تا امثال این مسائل را تشریح کنم، بلکه آمده ام راه نجاتی برای فرار از دردهای این زندگی نشان دهم. به طور کلی، فلسفه تعالیم بودا بر این نکته استوار است که حیات، مایه ی رنج است و رنج، امری عام و بی انقطاع است. منشا این رنج پایان ناپذیر هم عطش هستی است که انسان را ازحیاتی به حیات دیگر می برد. پس برای رهایی از رنج، باید این عطش هستی را از طریق نفی هرگونه میل و خواستی از بین برد.
مجسمه بودا را که بودائیان در سراسر ممالک شرق از جمله هند می پرستند و عبادت می کنند، به سه شکل می سازند:
نوع اول به صورت مردی است که چهار زانو نشسته و هر دو دست را به حالت وعظ و تعلیم بلند کرده است؛ نوع دوم، دو دست را روی یکدیگر گذاشته و به تفکر فرو رفته است؛ نوع سوم، یک دست را بر روی زانو نهاده و با دست دیگر به زمین اشاره می کند. علامتی که در وسط پرچم هند است، چرخه ی قانون بودا (دارها چاکرا) است که به نماد ملی تبدیل شده است. امروزه در هند ، آیین بودا طرفداران چندانی ندارد و فقط حدود دو درصد هندیان بودایی هستند. تعداد طرفداران بودا در کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا متفاوت است.
مرکز تخصصی سفر به هند ( تور هند ) به پشتوانه بیش از دو دهه تجربه مدیران خود در حوزه گردشگری ( علی الخصوص تور هند ) و با در اختیار داشتن کاملترین بانک اطلاعاتی درباره کشور هند و همچنین در زمینه برگزاری تور هند شرایطی را برای عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند به وجود آورده تا این عزیزان و علاقمندان در طی تور هند با آرامش خیال و رضایت خاطر کامل سفری به یادماندنی را تجربه کنند. بنابراین در این قسمت برای آشنایی بیشتر دوستان و عزیزانی که درتور هند ثبت نام کرده اند به بررسی دین مسیحیت و سیک در کشور هند می پردازیم.
دین مسیحیت برای اولین بار در کرالا وارد شد. عده ای معتقدند که مسیحیت را شخصی به نام توماس در قرن چهاردهم، به هند آورده و عده ای دیگر معتقدند که دین مسیح را اولین بار مسیحیان نسطوری که از ایران آمده بودند در قرن پنجم میلادی به آن سرزمین آورده اند. مارکوپولو که در سال ۱۲۹۳ از کرالا دیدار کرده بود، گروهی مسیحی نسطوری و یهودی را در آن محل دیده و از آنها یاد کرده است.
بعضی از قدیمی ترین و مشهور ترین کالج ها در هند ، آنهایی هستند که توسط هیات های مذهبی با راهنمایی الکساندرداف تاسیس کرده اند؛ از جمله کالج ویلسون در بمبئی ( تاسیس سال ۱۸۳۲)، کالج مذهبی مدرس (تاسیس سال ۱۸۳۷)، کالج نوبل در ماسولی پاتام (سال ۱۸۴۴) و کالج جونز در اگرا (سال ۱۸۵۳). یکی از فعالیت های مبلغان مسیحی پرداختن به امور عمومی مردم مانند آموزش بهداشت به قبایل بوده است.
لغت سیک از کلمه ی سانسکریت سیسیا به معنی نظام ویاسیک به معنی ساختار، گرفته شده است. آیین سیک از تاثیر یگانه پرستی اسلام و چند گانه پرستی آیین هند و در مرزهای پنجاب – یعنی جای که دو مذهب نخستین بار در هند با یکدیگر برخورد کردند – زاده شد. بنیانگذار این مذهب در هند ، یک مرشد هندی به نامناناک بود. وی با این ادعا که اسلام و هندوئی وجود ندارد و تنها یک خداوند هست که همانا حقیقت مطلق است، کوشید این دو مذهب را آشتی دهد. جانشینان ناناک تغییرات زیادی برای قطع وابستگی شدید سیک ها و هندوها اعمال کردند و پس از مدتی، روحیه ی جنگجویی و نظامی گری بر آیین سیک مسلط شد. سینگ به معنای شیر است و پسوند نام فامیلی اغلب سیک هاست که نشان از این روحیه دارد.
در زمان یکی از رهبران این آیین، گوبیندسنگ، آیین سیک، شکل جدیدی به خود گرفت. آنها می بایست در میان عامه مردم مشخص می بودند و از قوانین کاف های پنجگانه پیروی کنند که عبارتند از:
۱- کش: ریش و موهای خود را بلند کنند؛
۲- کنگا: شانه های فلزی به موهای خود بزنند
۳- کچه: شلوارهای کوتاه برای تحرک جنگاورانه بپوشند
۴- کرا: به دست راست خود دستبند فلزی داسته باشند.
۵- کرپان: همیشه با خود شمشیر یا چاقو حمل نمایند.
همچنین در آیین سیک، استعمال دخانیات، نوسیدن مشروبات الکلی، ازدواج با زن مسلمان و خوردن گوشت جانوری که به طریق اسلام ذبح شده باشد، حرام است.
دین اسلام اولین بار در سال ۶۴۴ میلادی از طریق ایران به کشور هند راه یافت و هم اکنون هند از حیث تعداد تبعه مسلمانان رتبه سوم جهان را پس از اندونزی و پاکستان به خود اختصاص دادن است. ظهور و گسترش اسلام در هند مسیر تاریخ شبه قاره را دستخوش تحولات بنیادی کرد. هر چند فتوحات سپاهیان اسلام در هندابتدا چندان پایدار نبود، اما مسافرت و مهاجرت علما و دانشمندان اسلامی به سرزمین پهناور هند ، زمینه های مساعدی را برای تبلیغ و آشنایی هندی ها با مبانی اسلام فراهم آورد. اسلام پیش از آنکه به صورت یک قدرت نظامی به هند وارد شود به عنوان یک مذهب به هند راه یافته بود. تماس ها و مبادلات گوناگون علمی و فرهنگی و ترجمه متقابل علوم اسلامی و هندی به ویژه در قرن سوم و چهارم هجری زمینه ساز تمدنی بزرگ در این خطه گردید.
ارتباط میان مسلمانان غیر هندی و هندی ها چنان محکم و استوار شد که مسلمانان توانستند حدود ۸۰۰ سال بر قسمت اعظم شبه قاره هند فرمانروایی کنند. مسلمانان فاتح، هیچ گاه در هند به عنوان مهاجم نامیده نشدند، بلکه اغلب آنان هند را وطن خود قرار دادند. بدین سبب هند در تمام دوران حکومت مسلمین، کشوری مستقل بود. دوران طلایی حکومت اسلامی بر هند با فتح دهلی توسط بابر بنیانگذار سلسله تیموریان در سال ۱۵۲۷ آغاز و در دوران حکومت اکبر به اوج خود رسید.
وجود عالمان لایق و مردان کاردان و صنعتگران خلاق در این دوران باعث شکوفایی تمدن و فرهنگ اسلامی در این سرزمین پهناور گردید، به گونه ای که هندی ها اکبر را پایه گذار تمدن قرون وسطی در هند نامیده اند. در ابتدا بسیاری از هندیان و مهاراجه ها، مسلمان شیعی بودند و روی پرچم هایشان حیث پیامبر اسلام که فرمودند:حسین منی و ان من حسین نقش بسته بود و مهاراجه جی پور نقش و نام امام حسین (ع) را بر شانه می گذاشت.
امروزه حدود ۲۵ درصد از مسلمانان هند ، شیعه هستند. لوکنو پایتخت ایالت لوتارپرادش و کشمیر، دو مرکز عمده ی تجمع و فعالیت شیعیان هستند. مدرسه ی دینی شیعیان در لوکنو موسوم به مدرسه الواعظین اهمیتی قابل ذکر دارد. همچنین دارالعلوم دیوبند و دانشگاه اسلامی علیگر از دیگر مراکز علمی مسلمانان در هند هستند. این مرکز را مولانا محمد قاسم نانوتوی برای آگاه کردن مسلمانان از علوم و مسائل اسلامی در سال ۱۸۶۷ در دهکده ی دیوبند تاسیس کرد و به دنبال آن در سال ۱۸۷۵ سر سید احمد خان سنگ بنای دانشگاه اسلامی را در شهر علیگر برای اشنا نمودن مسلمانان با علوم جدید و زبان انگلیسی نهاد. امروزه دانشگاه علیگر معتبرترین مرکز آکادمیک اسلامی و پشتوانه بزرگ علمی و فرهنگی مسلمانان در هند به شمار می آید. این دانشگاه کتابخانه ای عظیم با گنجینه های کم نظیر و نادر علمی و فرهنگی دارد که به همت سر سید احمدخان جمع آوری شده و محفوظ مانده است.
هنگام رهایی هند از استعمار انگلستان و اعلام استقلال آن، دو کشور پاکستان و بنگلادش که بیشتر مسلمانان در آنجا مستقر بودند، از هند جدا شدند و کشورهای مستقلی را تشکیل دادند. البته این تفکیک با مشکلاتی همراه بود و هست.
مرکز تخصصی سفر به هند ( تور هند ) به پشتوانه بیش از دو دهه تجربه مدیران خود در حوزه گردشگری ( علی الخصوص تور هند ) و با در اختیار داشتن کاملترین بانک اطلاعاتی درباره کشور هند و همچنین در زمینه برگزاری تور هند شرایطی را برای عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند به وجود آورده تا این عزیزان و علاقمندان در طی تور هند با آرامش خیال و رضایت خاطر کامل سفری به یادماندنی را تجربه کنند. بنابراین در این قسمت برای آشنایی بیشتر دوستان و عزیزانی که در تور هند ثبت نام کرده اند به بررسی هندوئیسم در کشور هند می پردازیم.
این آیین که ریشه بسیار قدیمی دارد، بر خلاف ادیان الهی، نقطه آغاز روشن و اصول مشخصی ندارد و تحولات زیادی را پشت سر گذاشته است و بهتر است آن را نوعی شیوه زندگی به شمار آوریم تا دین.
این آیین در طول تاریخ هند به سه شکل وجود داشته است: شکل نخستین آن، ودائی بود و سپس به صورت آیین برهمنی و در آخر به شکل آیین هندوئی کنونی درآمده است. هندوها معتقد به خدایان متعددی هستند و اسن خدایان بی شمار را مظاهر مختلف نیروی الهی واحدی می دانند و در حقیقت به یک نوع وحدت وجود ایمان دارند. ایمان به تناسخ نیز از اصول مبادی هندوئیست که بر طبق آن، معتقدند هر عملی که انسان انجام بدهد، چه نیک و چه ناپسند، در حیات آینده ی خود آثار آن را خواهد دید.
در این آیین، هیچ اصول و اعتقادی وجود ندارد که تمام هندوها مجبور به پذیرش آن باشند و جای آن تعدادی سوال وجود دارد که هر هندو باید از زندگی، خداوند و خودش بپرسد. آنچه سروتی ، آنچه اسمریتی و سروتی کتاب های مقدس پیروان هندو است و کتاب اربعه ودا به منزله انجیل برای مسیحیان و قرآن برای مسلمانان است. همچنین خدای برهما، خدای ویشنو و خدای شیوا سه مظهر الهی در آیین هندو هستند. از این خدایان، خدای بلدیا قریه، خدای خانواده و خدای فرد که آن را اشتادواتا گویند، منشعب می شود. ریشه واژه هندو “ایندو” است که نام سانسکریت رود سند است.
بر اساس آمار سال ۲۰۰۵، کشور هند با ۱/۱۰۳/۳۷۱/۰۰۰ نفر جمعیت، دومین کشور پر جمعیت جهان بعد از چین است. بنابر آمار سال ۲۰۰۴، از کل جمعیت هند ۵۱/۶ درصد مرد و ۴۸/۴ در صد زن هستند. همچنین ۷۵/۸ درصد از مردان بالای ۷ سال و ۵۴/۲ درصد از زنان بالای ۷ سال باسوادند. در سال ۲۰۰۴ میزان رشد جمعیت، ۱/۴۴ درصد گزارش شده است. جمعیت زیاد و زاد و ولد فراوان، از معضلات این کشور است. به طوری که علی رغم کنترل های فراوان، هر ماه حدود یک میلیون نفر به جمعیت هند اضافه می شود.
بنابر آمار سال ۲۰۰۵، در هر کیلومترمربع از خاک هند به طور متوسط ۳۴۸/۵ نفر زندگی می کنند، ولی تراکم جمعیت در نقاط مختلف این کشور متفاوت است. بیشتر هندی ها در شهر و روستاهایی زندگی می کنند که در مناطق حاصلخیز قرار دارند. در این گونه مناطق، تفاوت در تراکم جمعیت، بیشتر تابع وجود آب و حاصلخیزی خاک است.
بیش از ۶۰ درصد جمعیت کل کشور در خاک های حاصلخیز رسوبی مانند اطراف رودهای گنگ، برهماپوترا و شعبات آنها و سواحل غربی دریای هند و خلیج بنگال زندگی می کنند. در این مناطق ( مثلا قسمت های از شرق منطقه کنگاو ) به خاطر تولید محصولات کشاورزی، تراکم جمعیت، بیش از ۸۰۰۰ نفر در هر کیلومترمربع است.
طبق بررس دانشمندان، کلیه ساکنان اولیه ی هند ، از نقاط دیگر عالم به هند مهاجرت کرده اند و یا از هند به عنوان منزلگاهی جهت مهاجرت به نقاط دیگر استفاده می کرده اند. همین مهاجرت ها و رفت و آمد ها موجب پیدایش نژاد های مختلف در هند شده است و اکنون جمعیت هند ، ترکیبی از پنج نژاد عمده که عبارتند از:
۱- نژاد نیگریتو که قامت کوتاه و پوست تیره، جمجمه های گرد و صورت های پهن و مسطح دارند. اینها بیشتر منسوب به نژادهای قدیمی آسیای جنوبی و اقیانوسیه اند و با نژادهای آفریقایی متفاوت هستند؛
۲- نژاد ویدید که مردم قبایل مرکزی و جنوبی هند را تشکیل می دهند. این افراد قامت کوتاه و بدن های قوی و صورت گرد و کوچک دارند.
۳- نژاد مدیترانه ای که قامتی متوسط، پیشانی بلند، بینی قلمی، لب های کلفت، مو های سیاه و پرپشت و مجعد و ظاهری تیره رنگ دارند. این نژاد در صحراهای جنوب هند ساکن هستند و به آنها دراویدین نیز می گویند؛
۴- نژاد ایندید که در هند شمالی و دکن مرکزی و سواحل غربی ساکن هستند. آنها جمجمه های دراز، صورت های کوچک و کشیده با پوست قهوه ای روشن و موهای سیاه دارند. این مردم از حیث با مردم اروپا از یک اصل هستند.
۵- نژاد مغولی که در منطقه های کوهستانی شمال و شمال شرقی ساکن هستند. آنها اندام کوتاه، صورت های پهن، گونه ی برآمده، چشم های باریک، موهای کم دارند و پوست و ظاهری که به زردی می گراید.
بدیهی است این نژادهای مختلف در طول قرن ها با یکدیگر آمیخته شدند و سکنه ی هند کنونی را تشکیل داده اند. به طور کلی، نژاد ایندید در شمال و نژاد مدیترانه ای در جنوب، از بقیه نژاد ها بیشترند و به نسبت، خلص تر مانده اند.